Ze liep met hem mee naar boven

Ze kon het bijna niet geloven

Tot ze zich verstapte op een losse tree

Met haar knie tegen de trap aan kletterde

Blauwe plek nummer twee

Oh sorry zei hij dat had ik even moeten zeggen

Maar nu weet je het

Dat was zo.

Hij pakte haar hand

ging haar voor de slaapkamer in.

Alles wit.

Misschien ook omdat hij een lamp aandeed waar ze net in keek

Ze knipperde.

Hij trok z’n sokken uit.

Ze vroeg zich af welke bedkant het dichtst bij de muur stond

Hij zag dat

Hij staat precies in het midden zei hij

Pakte haar hand.

Ze twijfelde

Niet om nu.

Om dat erna.

Dat erna dat er nog niet was, maar dat er onherroepelijk na zou komen.

Dàt erna

Er zijn ook mensen die Erna heten.

Dacht ze

Terwijl hij haar kuste

Er heten ook mensen Lente of Zomer. Heet er ook wel eens iemand Herfst? Het broertje van Lente heet Boris…

Hee zei hij.

Hee jij zei zij

Hee. Ik ben je muurtje.

Wat?

Ik zal je muurtje zijn

Erna moet maar even wachten,

was het laatste wat ze dacht.

aan het begin van deze onherroepelijke nacht.