ik lag in de luwte van een man
die ook zijn storm was
een luwte waar ik en hij
precies in pasten
daar
lag ik
Lief
Tegen dat lijf
Die man
Die jij
En die rug
Die
de wind
Tegen
De wereld
Schouders
Met een hals
Waar mijn kussen
en een hoofd
waar mijn woorden
Als vlinders
En armen
waar wij samen
in de lieve luwte
lagen
van die man
die jij
die ook de storm
van te veel
waar hij door
heen
die storm
die hij niet kon laten
niet los
dus liet hij mij
dat stil zonder zijn
anders warm
zonder de dichtbij
van hee lieve jij
in die blik
die lach van mij
die bij hem dan
en nu
een gelaten
en ik
m’n kussen nog steeds zoet
Mijn schoot
nog steeds even groot
zo precies dat heel dat lijf en alles hij
die jij
er in kon verdwijnen
en samen zijn en
ik nog steeds
zacht als
En warm als
de zoelte
ja zoek dat maar even op
of mij
©EvaK.Mathijssen
Zoelte brengt me terug…naar bijna vergeten klanken..een stem..naar de taal van mijn grootmoeder……naar spelen in oranje licht..naar verhalen in een groot bed en mijn kleine hand in haar warme hand …naar een eeuwig verlangen…om die kleine hand nog één keer in de hare te leggen.
….en nu
Och. Ja. Hoe bitterzoet.