ik geef het op
ik dacht het
echt
vandaag
net
ik schrok
en toch
ineens wist ik weer
hoe Wiltschut
mijn lievelingsleraar Nederlands
me apart nam
nadat hij had gehoord dat ik op de toneelacademie in Maastricht was aangenomen
“maar meisje –
(ik was zeventien)
(ik was zeventien en had mezelf overwonnen)
“maar meisje –
jij bent toch helemaal niet hard genoeg voor dat vak…”
En nee ik ben niet hard
ik ben diep nieuwsgierig
en zacht te ontroeren
draag mijn hart in mijn hand
en weeg mijn woorden
en soms zeg ik niks
en denk ik vanalles
en vandaag
had Wiltschut zijn hand weer op mijn bovenarm
ergens in de B vleugel
waar niemand meer was
omdat het schooltoneelstuk net klaar
en er nog applaus en enthousiasme klonk
omdat de rector net de brief had voorgelezen
“Beste Eva, we zijn blij je mee te delen dat… ”
mijn vader – die er ook was,
omdat hij ook docent daar,
maar belangrijker goede foto’s van de voorstelling aan het nemen was –
die had me nog niet eens gefeliciteerd
die zocht ik eigenlijk
in dat moment
om dat dappere nieuws mee te delen
‘ik heb ook mijn hart gevolgd, pappa!’
maar het was niet mijn pa’s hand,
maar die van Wiltschut
die zich diep in mijn mollige bovenarm kneep
‘je bent niet hard genoeg, meisje’
nee
ik ben niet hard
nee,
ik ben
niet hard…