Zijwieltjes. Weet je nog?
Van die kleine dingen die – als je ze had – je het gevoel gaven dat je kon vliegen.
Ik had een vader die het anders deed.
Niks geen wieltjes. Hij rende mee.
“Trappen, trappen!” riep hij,
“ik heb je”
Nog een keer. En nog een keer. En nog…
Ik kon fietsen!
Tot ik omkeek.
En hij gewoon nog aan het begin van de straat stond.
Baf.
Ik viel meteen om.
Liep terug, met mijn fiets aan de hand.
Gooide hem aan de kant.
Mijn vader gaf me een kus op mijn kapotte knie en zei:
“Mooi — heb je dat ook meegemaakt. Nu hup, meteen die fiets weer op.”
Het voelt goed he,
fietsend door het leven….
(insert tune: Turks Fruit)
Maar gister keek mijn gevoel ineens om.
Baf.
Daar lag ik. Vol in al mijn onhandigheid.
Ik vond het niet mooi.
Ben wel weer opgestapt.
Elke keer kracht op die trapper,
is een ik heb me
Ik heb me
Ik heb me
©EvaK.Mathijssen