Soms

of best wel vaak

maar niet altijd

zeg maar

af en toe

heb ik niks

te

nou ja dat

als in geen woorden

en ik weet niet of ze er gewoon niet zijn

of 

dat ik ze door geleden jaren

ben kwijtgeraakt 

ergens tussen het op mijn tenen 

en mijn tandvlees in

en

misschien heb ik alle komende tijd

om dat te ontdekken

soms

vraag ik me af 

wat 

dat

dan is

maar niet altijd 

omdat ik je dan mis

ik heb helemaal geen woorden

alleen lief 

©Eva K. Mathijssen

6 sept 2022

Mijn leed is niet zo groot

als het gaat om de wereld

want hij kwam terug.

Maar in mijn wereld

was het nogal wat

het was de stilte, 

dat gat 

dat ik als kleuter… [ja wat doe je dan als kleuter?] niet vermeed, nee, ik vond het heel spannend om aan de rand van dat gat te staan en me af te vragen wat er zou gebeuren als ik er in sprong… 

Het begon met rozen, 

daar was iets mee,

Zijn buurman had ze als erfafscheiding geplant, mijn opa haalde een snoeischaar uit zijn werkplaats en snoeide ze van zijn grond af. 

En er was iets met klaprozen

Hij liet me een veld vol zien

en liet mijn hand los

Ik durfde het veldje niet in

zoals mijn oudste die voor het eerst de zee zag

vol 

ja, wat?

vol 

dat

We hebben daar een tijd gezeten, mijn opa en ik, op de bodem van een put die hij zelf had gegraven.

tot onze billen aarde-koud waren. 

Een keer daarop had hij weer de ladder onder de arm

of ik zin had? 

altijd

Hij liet de ladder zakken in een grijs cementen gat in de tuin 

ik klom hem achterna, of daalde achter hem aan af het donker in

daar zaten we daar

op de bodem van een droge put

rozen zei hij – die kan je niet vertrouwen: Hoe mooi ze ook bloeien, er zitten doornen aan.

okee zei ik

En hij vroeg

Weet je wie je bent?

ik – zes of zeven en met een droom om Kermit de Kikker te trouwen – zei nee – want wie trouwt er een kikker?  Ik.

Wat zeg je nou niet, wilde hij weten. Wat je niet zegt is wie je ook bent. En jij laat je lezen.

Nou die kikker dus.

M’n opa moet huilen of eigenlijk lachen,

Hij de oudste, ik de jongste – samen in de put

Gedeelde liefde voor de geur van hout

voor het maken van iets

voor krachttermen als het pijn doet

voor het genieten van helemaal niets.

Mijn opa heeft al die tijd kamp Amersfoort niet gescholden, 

Ookal stond bij in de Rozenhof, 

een perkje, omgeven door weelderige rozen, 

waar hij en anderen met hem  gebroken zouden worden

vertrapt door de laars van Kotolla 

Niet iedereen overleefde dat geweld

Mijn opa wel

Door dat ene moment in die bocht… Waar hij de trein uitsprong, terug naar de liefde. Op zoek naar de vrijheid, die hij nooit helemaal meer vond. 

Soms hoop ik van wel, daar samen, met die gekke muppet van 6 of 7 op de betonnen grond.

In die put was opa’s trap, niet een weg naar nog dieper beneden, maar weg naar waar hij weer het leven vond. Koude koffie, warme handen, gretig hout en genoeg te doen. En wel altijd genoeg sjekkies draaien.

Mis die put van toen.

Elke sprong spring ik van zijn schouders.

 

 

Ik zou willen 

dat als ik bij jou

in bed 

en jij vraagt 

‘hoe gaat het eigenlijk met?’

(en het is één uur ’s nachts)

dat ik dan in één rake zin

zou kunnen formuleren dat

en dat daarmee alles is gezegd

en opgelost

zodat er niets hoeft uitgelegd

er zonder woorden

deste meer kan 

worden gelegen

in al dat zachts

in het stille 

van hoe één wij zijn

om twee over