Categoriearchief: blog

Ons brak

waar ik je mis
wil ik je laten
waar ik je voel
wil ik zijn
waar het brak
zijn de gaten
brokkelt er liefde door
de pijn
dat ik je mis
is een staat
en
dat ik dit voel
is wie ik wil zijn
dat het brak
daargelaten
wil ik ons brak
laten zijn.

 

© 08-03-2025

Soms

of best wel vaak

maar niet altijd

zeg maar

af en toe

heb ik niks

te

nou ja dat

als in geen woorden

en ik weet niet of ze er gewoon niet zijn

of 

dat ik ze door geleden jaren

ben kwijtgeraakt 

ergens tussen het op mijn tenen 

en mijn tandvlees in

en

misschien heb ik alle komende tijd

om dat te ontdekken

soms

vraag ik me af 

wat 

dat

dan is

maar niet altijd 

omdat ik je dan mis

ik heb helemaal geen woorden

alleen lief 

©Eva K. Mathijssen

6 sept 2022

Bevrijdingsdag -het verhaal van mijn opa

Mijn leed is niet zo groot

als het gaat om de wereld

want hij kwam terug.

Maar in mijn wereld

was het nogal wat

het was de stilte, 

dat gat 

dat ik als kleuter… [ja wat doe je dan als kleuter?] niet vermeed, nee, ik vond het heel spannend om aan de rand van dat gat te staan en me af te vragen wat er zou gebeuren als ik er in sprong… 

Het begon met rozen, 

daar was iets mee,

Zijn buurman had ze als erfafscheiding geplant, mijn opa haalde een snoeischaar uit zijn werkplaats en snoeide ze van zijn grond af. 

En er was iets met klaprozen

Hij liet me een veld vol zien

en liet mijn hand los

Ik durfde het veldje niet in

zoals mijn oudste die voor het eerst de zee zag

vol 

ja, wat?

vol 

dat

We hebben daar een tijd gezeten, mijn opa en ik, op de bodem van een put die hij zelf had gegraven.

tot onze billen aarde-koud waren. 

Een keer daarop had hij weer de ladder onder de arm

of ik zin had? 

altijd

Hij liet de ladder zakken in een grijs cementen gat in de tuin 

ik klom hem achterna, of daalde achter hem aan af het donker in

daar zaten we daar

op de bodem van een droge put

rozen zei hij – die kan je niet vertrouwen: Hoe mooi ze ook bloeien, er zitten doornen aan.

okee zei ik

En hij vroeg

Weet je wie je bent?

ik – zes of zeven en met een droom om Kermit de Kikker te trouwen – zei nee – want wie trouwt er een kikker?  Ik.

Wat zeg je nou niet, wilde hij weten. Wat je niet zegt is wie je ook bent. En jij laat je lezen.

Nou die kikker dus.

M’n opa moet huilen of eigenlijk lachen,

Hij de oudste, ik de jongste – samen in de put

Gedeelde liefde voor de geur van hout

voor het maken van iets

voor krachttermen als het pijn doet

voor het genieten van helemaal niets.

Mijn opa heeft al die tijd kamp Amersfoort niet gescholden, 

Ookal stond bij in de Rozenhof, 

een perkje, omgeven door weelderige rozen, 

waar hij en anderen met hem  gebroken zouden worden

vertrapt door de laars van Kotolla 

Niet iedereen overleefde dat geweld

Mijn opa wel

Door dat ene moment in die bocht… Waar hij de trein uitsprong, terug naar de liefde. Op zoek naar de vrijheid, die hij nooit helemaal meer vond. 

Soms hoop ik van wel, daar samen, met die gekke muppet van 6 of 7 op de betonnen grond.

In die put was opa’s trap, niet een weg naar nog dieper beneden, maar weg naar waar hij weer het leven vond. Koude koffie, warme handen, gretig hout en genoeg te doen. En wel altijd genoeg sjekkies draaien.

Mis die put van toen.

Elke sprong spring ik van zijn schouders.

 

 

#1 scene ‘ik was op weg, daarheen’

IK was op weg, daarheen. 

A: Hoh-hoi! ….Hahhh-lo…?

IK keek om.

A: Ha ja! Hallo: Ik euh ben je angst.

IK: Hallo, angst, nou ik ben je mens.

A: Nah! Wat leuk je te ontmoeten…

IK: Dank je. Dus…  

A: Ja.

[lange stilte]

IK haalde adem. 

[lange stilte] 

IK: ‘kWeet niet wat ik nu… moet ik nu iets…? Of jij…? Of euh? 

A: Nee. Of ja. Wat jij wil…. 

IK: Owokee?

A: Joh, trek je van mij niks aan. Ik ben er gewoon. 

IK: Jij bent er gewoon…

A: Was je ergens naar op weg?

IK: Ja, zeker! Ik wilde naar (-) Ho. Wacht. Waarom vraag je dat?

A: Gewoon…

IK: Ja, maar dat is het dan dus niet, als jíj dat vraagt… Ge-woon. Dan is er (-) moet ik niet die kant op, is dat het? Is dat het? Probeer je me dat te zeggen?

A: Ik zeg helemaal niks. Ik denk niet eens. Ik ben er gewoon. 

IK: Ja…. Ja… jaja tuurlijk… die ken ik… en dan ga ik wel die kant enenenenneeeuh danneuh nou……! En danneuh whoppwhopwhop, en als ik daar dan met die dooie dennentak door mijn oog gespietst ligt, danneuh dan dan sta jij er “gewoon” bij… 

A: Ja. Dat ben ik daar gewoon bij. 

IK: Zie je wel! Ik wist het wel… moet ik helemaal niet willen, daarheen… Ik moet euh… Ja. Nou. Wat sta je nou te kijken? Ik moet…. euhm… 

uit elkaar

Soms is uit elkaar
gewoon een kwestie van
in
het pinnetje
het juiste gaatje
beetje wiebelen
en het is weer
voor elkaar
soms is uit elkaar
een kwestie van kilometers
van tijd
maar vandaag is uit elkaar
mekaar
even kwijt

twee over

Ik zou willen 

dat als ik bij jou

in bed 

en jij vraagt 

‘hoe gaat het eigenlijk met?’

(en het is één uur ’s nachts)

dat ik dan in één rake zin

zou kunnen formuleren dat

en dat daarmee alles is gezegd

en opgelost

zodat er niets hoeft uitgelegd

er zonder woorden

deste meer kan 

worden gelegen

in al dat zachts

in het stille 

van hoe één wij zijn

om twee over

achttien april

lief je
lief de
dat jouw vader en jouw moeder
en dus dat jij
die dag
dat jij geboren
ooo liefde
wat een feest
voor Paul
2021