(Ik heb een hekel aan boodschappen doen, maar ben gefascineerd door mensen en de inhoud van hun winkelwagentjes. Ik probeer me aan de hand van hun boodschappen voor te stellen wie ze zijn en waarom ze nu, op dit moment, deze boodschappen doen.)
Ik heb al weken geen boodschappen gedaan. Ik zou willen zeggen dat dat is omdat ik dankzij mijn moestuin, mijn kippen en geit en pure waterbron compleet zelfvoorzienend ben geworden. The good life. Ik zou dat zo graag willen zeggen, maar dan zou ik liegen…
Ik ben gewoon druk. De geit en kippen zijn imaginaire vriendjes. Alhoewel ik wel al hout voor een kippenhok heb, go-recylcing… Of, nouja, recyclen zonder iets van iets anders te maken is eigenlijk gewoon rommel vergaren… Mijn moestuin is ook een soort ontplofte wildernis. Waar de goudsbloemen en het komkommerkruid weelderig tieren en voor de rest wordt-ie gekenmerkt door aangewrotenheid. De erwtjes zijn in hun kiem gesmoord door de slakken en de broccoli is inmiddels iets uit een horrorfilm dankzij de rupsen. Voordeel is wel dat er nu heel veel koolwitjes door de tuin vliegen. En eerlijk is eerlijk. Dat is doet me iets. Dat gefladder… Het is tenminste iets.
Maar het is woensdag, ik ben druk en ik bevind me dus ook nu weer rond 17u op het station. Ik kijk naar het winkelmandje van de vrouw naast me. Leeg. Eerst denk ik ‘keuze-stress’, zoveel eten in zo’n kleine AH to Go gepropt dat je van gekkigheid niet weet waar je het moet zoeken. Maar dat is het niet. Ze is zwanger. En dan is de AH to GO eigenlijk een No-go. Ik weet nog dat toen ik zwanger was het zweet me uitbrak (onder andere) als ik in zo’n AH to Go stond. En honger had. Want als je zwanger bent dan heb je geen trek. Dan heb je ronduit honger. Elk bakje dat ik in mijn handen nam was wel iets mee. Rauw vlees, nee nee. Of is die geitenkaas nou wel of niet lait cru… (en dat aan een werknemer vragen daar helpt je geen snars verder – ja het hielp de irritatie spiegel stijgen terwijl mijn bloedsuikerspiegel daalde). Daar stond ik. Zwanger en hongerig. En dus later ook geïrriteerd. En niks kwam door de selectie. Geen enkele salade omdat je geen voorgesneden groenten of fruit mag ivm wat was het ook al weer – een of andere bacterie. En om me nou vol te eten aan chocolade en snoep en dan een uur later te denken ‘ik word/ben een slechte moeder en mijn kind word vast geboren met een vreselijke vorm van baby-acné’
En ja hoor – ze komt uit waar ik ook atijd uitkwam; bij de smoothie. Bosvruchten… Ik werp haar een blik toe terwijl ze in de eindeloos lange rij voor de kassa gaat staan, een ‘ja-het-buiten-de-deur-eten-is dubbel-lastig-als-je-voor-twee-eet.’ Ze begrijpt me, want ze zegt ‘en het is ook nog een tweeling…’ en ze trekt wit weg. Ja, ga daar maar aan staan… maar dat doet ze al bijna niet meer, zo wit als een koolwitje is ze rond d’r neus. ‘Hier’ en ik geef haar mijn banaan. ‘Voor onderweg’ zeg ik, terwijl ik met m’n hoofd naar de kassa gebaar. Bedoel als ik die rupsen m’n broccoli gun, waarom dan niet een vreemde mijn banaan. Daar zal vast iets moois uit komen…
En met een knorrende maag en een beetje wankel in mijn eigen bloedsuikerspiegel vraag ik me af; zal ik niet eens een zwangerschapskookboek gaan maken….?