Categoriearchief: Uncategorized

De kip die in de soep danste

Ik heb ooit – in navolging van wat ik mijn moeder altijd zag doen met het karkas van een kip uit eigen ren, zelf verzorgd, geslacht en bereid – van het karkas van een ‘gewone’ kip uit de supermarkt bouillon getrokken. Proberen te trekken. Waterig, droog en vaal.  Teleurgesteld waren mijn smaakpapillen en ik. De kip was niet eens over de soep gevlogen, hij was er niet eens in de buurt geweest.

En ik ging eraan twijfelen of mijn herinneringen aan die kip misschien meer naar de liefdevolle smaak mijn moeder boven een pan in de keuken proefde dan dat ze zich ook daadwerkelijk de smaak van bouillon herinnerden. Tot we deze week een dikke biologische scharrelkip bij de poelier haalden. Gisteren hebben we gebraden dragon-kip met aardappels uit de oven gegeten, vandaag eten we malse kipfiletjes en ondertussen ruikt de hele keuken naar de volle malse smaak van zelfgetrokken kippenbouillon… Goed die kip was dan wel drie keer zo duur als een standaard-kippetje, maar als ik me omdraai en mijn oudste naar me zie kijken met een smakelijk glimlach die rond z’n mond danst dan denk ik – elke cent meer dan waard.

A la mere de famille

9200000010036153Soms hoef ik alleen een kookboek te zien en word ik gretig… heel gretig. En als ik gretig word dan maak ik fouten. Of nou ja ‘fouten’… M’n lief deelde me op Moederdag mee dat hij geen tijd had gehad om een cadeautje te kopen. Prima. Zei ik. Vond ik ook. Ik was danig door m’n zonen verwend. En ik ben hun moeder – niet die van hem. Maar toen hij een paar dagen nogmaals zijn excuses aanbood kreeg ik een idee. Het idee. Het -blijkt nu- foute idee. Ik mailde hem een link van Het begeerde kookboek. Supermakkelijk. Hij hoefde de link aan te klikken, en dan op de website op ‘koop nu’ te drukken, te betalen en hatsee – iedereen d’r blij mee. Maar nu is het twee weken later, de bloemen van moederdag zijn nu treurige oude omaatjes zonder bezoek geworden en er is nog steeds geen pakketje bezorgd. Of ja dat dan wel weer, maar geen enkel pakje klinkt, voelt of ziet eruit als Het begeerde kookboek… Uit pure ellende heb ik 3 andere kookboeken die ik ook al even wil hebben maar zelf besteld. En die moeten uit Engeland komen, en dat duurt even, maar ik kreeg een mailtje dat ze voor het weekend aankomen. Ja die boeken wel. De rebound-kookboeken. Die in de schaduw van Het begeerde kookboek staan.

En nu het dilemma. Mail ik de link nog een keer? (tja – hoe duidelijk moet je zijn) Koop ik het boek zelf en geef hem de rekening (ai – hoe voortuitstrevend kan je zijn). Of neem ik hem mee naar een boekhandel en laat ik mijn handen over het boek glijden, zoals Nigella Lawson in haar koelkast kijkt, sla ik het open op een pagina die toevallig iets van caramel bevat (zijn grootste verleiding) en probeer ik hem als een boekenlokker zo gek te maken, dat hij -als ik dan ’toevallig even buiten moet bellen’ – het niet kan laten om dat boek te kopen. Niet voor mij. Niet voor moederdag. Maar omdat zijn begeerte te groot is?

 

Proeven door de woorden van een ander

Ik realiseer me ineens hoe vreselijk het moet zijn als je je smaak verliest… Als er van je eten nog wel het visuele en de structuur meekrijgt, maar niet meer proeft. Ik ben momenteel – hoe ironisch – bezig een dieet. De reden van dat dieet is een verhaal op zich, maar feit wil dat ik eigenlijk alleen nog (bepaalde) groentes bij mijn ‘zakjes’ mag. Een uitdaging dus. Om smaakvol en gevarieerd te blijven eten. Alhoewel groentes wel veelzijdig zijn. Gelukkig maar.

Wat ik veel moeilijker vind is koken zonder te proeven. Ik vind het de hel. De absolute hel. In mijn hoofd kan ik wel bedenken wat lekker is bij elkaar, maar dan – dan is het aan mijn man en oudste (de jongste is nog geen één en vindt alles lekker als het maar vers is) om feedback te geven. Ik moet dus via de woorden van een ander proeven. En hoe verschilt ‘mmmwjah’ met ‘wel okee hoor’? Ineens wordt de second opinion een first and only opinion. Met als resultaat dat allerlei recepten het toch niet lijken te zijn.

Chili con carne, 2,5 uur gesudderd, met op het laatste moment er verse koriander en pure chocolade erdoor: “mmmwjah – joh zat er chocolade in?” Rijstkroketjes: “wel lekker. Beetje aan de droge kant…”

Godzijdank bakte ik vandaag koekjes en probeerde ik bij de oudste te peilen of hij de koekjes lekker vond met de vraag: minder lekker dan stroopwafels, lekkerder of anders? het antwoord: “Heel anders heerlijk dan stroopwafels.” Nou – dat is een recept dat we erin houden. Gelukkig maar. Nog even en mijn kookboeken zaten ook op dieet.

about 6 dozen….

Ik doe mijn best om door de weeks uitgebalanceerd te koken. Zodat het in het weekend niet erg is als er het een of andere extravagante baksel uit de oven komt. Ik kan een hele week zoeken naar precies dat recept dat de eer krijgt om het weekend te openen. Vandaag had ik zin in koekjes… Ik koos een recept van Martha Stewart. En sinds dat recept denk ik dat Martha Stewart (of haar familie) ontzettend dik moet zijn (wat niet zo is), of dat ze heel veel vrienden heeft, of dat dat ze ons gunt dat één van de twee zo is.

het recept geeft aan dat je er ‘about 6 dozen’ kan maken. Ja da’s om te beginnen al een verraderlijke manier van formuleren.. Waarom niet gewoon ‘about 72 cookies’?

Ik vind dat hoe literair sommige koks ook kunnen schrijven (met held Valentine Warner op 1) dat er zoiets nodig is als feitelijk  zijn. Ik weet nog dat ik bij grieks Homerus moest vertalen, en die had zijn befaamde Homerische vergelijkingen die soms langer dan een pagina waren. Ik wil weten wat er in moet, en hoeveel. Zonder poezie. En als de feiten op tafel liggen dan mag het spel beginnen. Want tuurlijk koken is spelen, soms een beetje toveren, soms filosoferen….

En toen kwam ik bij de notes uit het recept: in an airtight container the cookies will stay good for 2 days.  2 Days? Eten ze in huize Stewart serieus 72 koekjes in twee dagen op? En het waren geen lichte één-keer-ernaar-kijken-en-alleen-de-kruimels-herinneren-je-eraan-dat-je-er-één-gegeten-hebt-koekjes, nee: er zat pindakaas in, en pinda’s (in mijn geval pijnboompitten),  chocolade en havermout.

Had besloten het recept te halveren. Maar nu krijg ik een berichtje dat er visite komt….  Misschien dat ik dan straks zeg ‘he had ik er nou maar 72 gemaakt…’