Tuurlijk…
Waarom ook niet?!
Leg daar maar neer
Ligt ie heerlijk.
De pruimenchutney die al meer dan een maand op een koele donkere plek heeft staan smaak ontwikkelen.
De pruimenchutney waar ik meer dan een uur in heb staan roeren tot ie tot de juiste constistentie was ingekookt.
Natuurlijk valt juist die chutney net op onverklaarbare wijze op de grond.
Klabatsplesjprut
En heb ik hem eigenlijk wel aangeraakt?
Of zijn er duistere krachten in het spel?
Want de timing is duivels.
En op dat moment ontsnapt me “Houdt het dan nooit op!” waar Carice van Houten jaloers op zou zijn.
Cateren is koken met een deadline. En als schrijver eet ik deadlines voor lunch, maar al schrijvend kan er ook niet zoveel uit de lucht komen vallen. Ja, inspiratie heeft een reputatie om zijn ingeving als duivenkledders lukraak rond te spletschen en wie er voor openstaat pikt het idee op, maar daar zal je me nooit over horen foeteren.
In tegenstelling tot over de chutney die als een macabere misdaad op de grond ligt.
Daar zat ik niet op de te wachten
Niet nu
Nou ja nooit eigenlijk
Maar waarom is het altijd de chutney? Kan iemand me dat uitleggen?
Waarom niet gewoon een pot augurken? Koop ik gewoon een nieuwe?
Maar de charme van chutney is juist dat je hem moet koesteren en z’n gang moet laten gaan alvorens er van te genieten…
En ik kan nou niet bepaald bevestigen dat ik zit te genieten, op m’n knieën, eerst met de voorzichtigheid van een Crime Scene Investigator om alle schreven op te rapen, daarna met keukenpapier die dikke klodders opvegen…
Zou het nog lekker smaken? Zou ik het proe-
Maar dan valt m’n oog op nog een stukje glas en is mijn nieuwsgierigheid meteen gestild.
Alles voor de prullenbak, geen uitzonderingen.
En al boenend vraag ik me toch af hoe het kan dat als een potje rechts uit een kastje valt dat er dan tot in de bijkeuken op 1,5 meter hoogte nog steeds rode prut zit.
Ik kan maar beter een poetsdoek adopteren, want ik voel aan m’n water dat ik de komende dagen op de meest rare plaatsen nog sporen van deze ellende ga aantreffen.
O ja daar gaan we al, ik wil het krukje oppakken en ik pak in prutney –  ik kan op dit moment geen betere naam voor mijn pruimenchutney bedenken… – Hoe komt de prutney aan de onderkant van een krukje terecht? Hoe? Hoe?
Als ik een tv-serie was zou er dan nu Dexter door de tuindeuren binnen komen lopen en me heel bloed-spetter-deskundig uitleggen hoe het zit met snelheid en spatkracht, om me daarna met mijn superscherpe messen te fileren omdat ik schuldig ben aan de nodeloze moord op de  prutney.
En gelijk heeft ie.
Als ie me daarna dan maar lekker in een stoofschotel verwerkt, zo eentje die 2-3 uur op moet staan.
En dan val ik daarna op onverklaarbare wijze uit zijn kastje.
En dan eens zien hoe hij dàt oplost.  Want zelfs Dexter heeft zijn keuken niet in plastic gehuld. En dat wil toch iets zeggen.
Maar alle gekheid op de grond – want op een stokje blijft hij als ik in de buurt ben waarschijnlijk ook niet zitten – ik begrijp goed waarom de HACCP stelt dat een keuken uit zoveel mogelijk gladde (lees goed afneembare) oppervlakten moet bestaan.
Blijkbaar valt er in elke keuken wel eens onverklaarbare chutney uit de kast.
Dat dat dan een geruststelling moet zijn.
Maar zuur is het.
Maar dat is ook niet zo gek, aangezien er een halve liter azijn in de pot pruimenchutney zit.
Zucht
Zat.