Ik doe mijn best om door de weeks uitgebalanceerd te koken. Zodat het in het weekend niet erg is als er het een of andere extravagante baksel uit de oven komt. Ik kan een hele week zoeken naar precies dat recept dat de eer krijgt om het weekend te openen. Vandaag had ik zin in koekjes… Ik koos een recept van Martha Stewart. En sinds dat recept denk ik dat Martha Stewart (of haar familie) ontzettend dik moet zijn (wat niet zo is), of dat ze heel veel vrienden heeft, of dat dat ze ons gunt dat één van de twee zo is.
het recept geeft aan dat je er ‘about 6 dozen’ kan maken. Ja da’s om te beginnen al een verraderlijke manier van formuleren.. Waarom niet gewoon ‘about 72 cookies’?
Ik vind dat hoe literair sommige koks ook kunnen schrijven (met held Valentine Warner op 1) dat er zoiets nodig is als feitelijk zijn. Ik weet nog dat ik bij grieks Homerus moest vertalen, en die had zijn befaamde Homerische vergelijkingen die soms langer dan een pagina waren. Ik wil weten wat er in moet, en hoeveel. Zonder poezie. En als de feiten op tafel liggen dan mag het spel beginnen. Want tuurlijk koken is spelen, soms een beetje toveren, soms filosoferen….
En toen kwam ik bij de notes uit het recept: in an airtight container the cookies will stay good for 2 days. 2 Days? Eten ze in huize Stewart serieus 72 koekjes in twee dagen op? En het waren geen lichte één-keer-ernaar-kijken-en-alleen-de-kruimels-herinneren-je-eraan-dat-je-er-één-gegeten-hebt-koekjes, nee: er zat pindakaas in, en pinda’s (in mijn geval pijnboompitten), chocolade en havermout.
Had besloten het recept te halveren. Maar nu krijg ik een berichtje dat er visite komt…. Misschien dat ik dan straks zeg ‘he had ik er nou maar 72 gemaakt…’