Soms hoef ik alleen een kookboek te zien en word ik gretig… heel gretig. En als ik gretig word dan maak ik fouten. Of nou ja ‘fouten’… M’n lief deelde me op Moederdag mee dat hij geen tijd had gehad om een cadeautje te kopen. Prima. Zei ik. Vond ik ook. Ik was danig door m’n zonen verwend. En ik ben hun moeder – niet die van hem. Maar toen hij een paar dagen nogmaals zijn excuses aanbood kreeg ik een idee. Het idee. Het -blijkt nu- foute idee. Ik mailde hem een link van Het begeerde kookboek. Supermakkelijk. Hij hoefde de link aan te klikken, en dan op de website op ‘koop nu’ te drukken, te betalen en hatsee – iedereen d’r blij mee. Maar nu is het twee weken later, de bloemen van moederdag zijn nu treurige oude omaatjes zonder bezoek geworden en er is nog steeds geen pakketje bezorgd. Of ja dat dan wel weer, maar geen enkel pakje klinkt, voelt of ziet eruit als Het begeerde kookboek… Uit pure ellende heb ik 3 andere kookboeken die ik ook al even wil hebben maar zelf besteld. En die moeten uit Engeland komen, en dat duurt even, maar ik kreeg een mailtje dat ze voor het weekend aankomen. Ja die boeken wel. De rebound-kookboeken. Die in de schaduw van Het begeerde kookboek staan.

En nu het dilemma. Mail ik de link nog een keer? (tja – hoe duidelijk moet je zijn) Koop ik het boek zelf en geef hem de rekening (ai – hoe voortuitstrevend kan je zijn). Of neem ik hem mee naar een boekhandel en laat ik mijn handen over het boek glijden, zoals Nigella Lawson in haar koelkast kijkt, sla ik het open op een pagina die toevallig iets van caramel bevat (zijn grootste verleiding) en probeer ik hem als een boekenlokker zo gek te maken, dat hij -als ik dan ’toevallig even buiten moet bellen’ – het niet kan laten om dat boek te kopen. Niet voor mij. Niet voor moederdag. Maar omdat zijn begeerte te groot is?